PYTISMA

PYTISMA

apud Iuvenalem, Sat. 11. v. 173.

Qui Lacedaemonium pytismate lubricat orbem:

male pitysma nonnullis legitur et a πιτύζειν Graeco verbo deducitur; cum πιτύζειν Graecum non sit, nec uspiam apud Auctores legatur, sed πυτίζειν et πύτισμα: atque adeo omnes libri in illo Iuvenalis versu recte pytismate legunt. Vitruvii etiam locô, l. 6. c. 4. qui Iuvenalem unus unice explicat, potismatis habent scripti libri, pro putismatis, h. e πυτίσμασιν. Πυτίζειν igitur est eiaculari vel eicere, a πτύω, spuo, ut Etymologicum Magnum habet. Loquitur enim Poeta de Delphica ex Lacedaemonio lapide, in qua prostabant omne genus pocula, ac ubi pitissabant, abacum cum pavimento effusionibus reiectionibusque lubricantes. Hinc οἶνον πυτίζειν et ἐκπυτίζειν, vinum ore reicere. Alexis,

Καὶ τὸν μὲν ὀξυν οἶνον ἐκπυτίζομεν.

Et διαπυτίζειν, apud Archedicum,

Διαπυτιοῦσ᾿ οἶνον δὲ τοιοῦτον χαμαί.

Idem intellexit Callimachus,

Τὸ τρίτον ἡ γῆ ἐπινε, τάδ᾿ ἄνθεα φυλλοβολεῦντα

Τὠνδρὸς ἀπὸ ςτομάτων πάντ᾿ ἐγένοντο χαμαί.

Quem morem hodieque observare est, apud eos qui vinum probant, illud enim expressis labris exspuere solent, quod voce πυτίζειν proprie indigitari, docet Eugraphius, apud salmas. ad Ael. Spartian. in Pescennio Nigro, c. 6.